Kasiyahan at Kalungkutan

Isa itong istorya ng taong nagmahal.. nasaktan, lumuha, kahit ganu kasakit tinanggap at inayon niya sa sarili niang pagkatao, kumbaga para sa taong mahal niya. handa siyang magparaya , maghintay at magpa-ubaya. Hindi basta Basta magmahal, hindi ito isang kasiyan na basta bsta mu lang tatawanan. Isa itong sakripisyo at pagtanggap ng katotohan na ang bawat salita at pangako at may kalakip na Masasaktan..

Si Allan ay isang magaling na manunulat, respetado, at tinitingala, msasabing isa siya sa mga hinahangaan na tao s trabaho o sa knilang lugar man, Msasabing isa sa mga gwapong lalake c allan, magandang pangagatawan matangos na ilong matangkad at responsable.. kumbaga pangarap nga ng mga kababaihan.. pero sa kabila ng lahat ng ito nanatili pdn syang nagiisa sa buhay at walang kasama. namatay ang knyang mga magulang sa isang aksidente ksama ng kanyang ibang kamag-anak bumagsak ang knilang eroplano n sinasakyan na sanay magbabakasyon, kabilang sila sa isang mataas n pamilya, ngunit sa isang iglap nawala ang lahat.. at ngayon nga ay magisa nalang siya sa buhay.. sampung taong gulang ng naulila c allan .. nagpalaboy laboy sa lansangan, naging takatak vendor at nagtinda ng sampaguita sa kalsada s tapat ng simbahan ng quiapo, sa kabutihang palad ay inampon siya ng kaparian at doon namalagi at nakapag aral..

Lumipas ang mga araw taon at buwan, lahat mssbe mung nagbago at ang isang batang c allan ay lumaki bilang isang respetadong tao, pero sa kabila ng lahat ng yun nanatili pdn ang kanyang kalungkutan , lungkot sa mga mata at lungkot sa nraramdaman ng kanyang puso, walang ina, walang ama, walang pamilya, tanging ang mga pari, madre at mga tao sa simbahan ang nag mistulang pamilya para sknya at mga mangilang ngilang kaibigan na sa pkiramdam niya ay maituturing niang pamilya..

Mapaglaro nga c kupido.. mapaglaro ang tadhana, habang binabay bay ni allan ang lugar qng saan siya pinadala upang magsulat ng kanyang mga artikulo sa lugar ng pines city sa baguio, isang babae ang bumungad sknya, babaeng hndi normal kung ikumumpara sa ibang tao.. Isa siyang bulag n babae, na sa kabila ng kanyang kapansanan makikita mu padin ang ganda ng kanyang pisikal n kaanyuan, balingkinitan na katawan, magandang mga labi at matangos n ilong.. at tamang tangkad na qng sa unang tingin ay hndi mu akalain na may kapansanan, ngunit sa kabila ng lahat ng ito hndi ito pinansin ni allan, para sknya ang simpleng ganda na kanyang nakikita ay sapat na para tumibok ang kanyang puso at maramdaman ang agos ng kyang dugo sknyang buong katawan..

Hindi nagtagal ay nkilala niya rin ang babaeng ito.. ang pangalan nia ay Fiona isang babaeng tagapag alaga sa bahay ampunan na panandaliang tinutulyan ni allan para doon magsimula ng kanyang mga sulatin. si Fiona ay isang babaeng simple at babaeng maraming pangarap sa buhay , mataas n pangarap para sa sarili nia.. sa edad na Bente Singko - Anyos.. ay hndi pa nito naranasan na makita ang araw at liwanag ngunit nandun pdn ang pagnanasa niang makakita at magkaroon normal n pamumuhay, kasama ni fiona ang kanyang mga magulang , sapagkat sila ang katiwala ng bahay ampunan n kanilang tinutuluyan. Hindi nagtagal at nagkakilala ang dalawa, nagkausap at nag kamabutihan ang loob, madalas sila mag usap ni allan, kwentuhan ng madaming bagay at kung anu anu pa. at sa mga pangyayaring yun at sa unang pagkakataon naranasan ng lalakeng toh ang magmahal sa katauhan ni Fiona.. at ganun din ang naramdaman ni Fiona. Ngunit Hndi pinagtapat ni allan ang buo ng niang pagkatao dahil sa takot na bumaba ang tingin ni fiona para sa sarili nia ..

Habang tumatagal lalong lumalim ang nraramdaman nila sa bawat isa, lumipas ang isang taon , nanatili pdin clang matatag sa kabila ng lahat ng to.. ang buong akala padin ni fiona ay isa ring bulag si Allan.. dahil para sa sarili nia , at sa sarili niang paniniwala.. " SINO NGA BA ANG MAGMAMAHAL SA ISANG BABAENG TULAD KO? ISANG BULAG AT POBRENG BABAE NA WALANG MAIPAGMAMALAKI" nanatili siyang bulag sa katotohanan, ngunit hndi nia alam na tinaggap siya ng lalakeng nagmamahal skanya kung anuman at kung cnu xa..sa Kabila ng kapansanang meron siya.

Sa isang relasyon hndi maiiwasan ang problema dumating sa punto na nasasaktan c Fiona dahil sa kapansanan na meron xa.. sa loob ng ilang taon nais niang makakita.. nais nyang bumuo ng sariling buhay na alam niang panibago para sknya, sa araw at gabi na kasma nia si allan, ay walang pasubali na yakapin at ibuhos ni allan ang buong araw , oras niya para sa dalaga, maging ang sarili niyang kapakanan ay napabayaan niya.. ngunit para sknya. ANG MAGMAHAL AY SAKRIPISYO, MINSAN LANG DARATING SA BUHAY MU ANG ISANG TAONG DAPAT MUNG PAHALAGAHAN AT INGATAN" naranasan na niyang mawalan ng mga mahal sa buhay , at ngayon na magmahal ulit siya ayaw na niang maulit pa un.. Gs2 niang iparamdam sa Dalaga na hndi siya nag iisa, kahit pa sa tingin ng dalaga ay isa ring bulag Si allan.

Ilang buwan ang nagdaan, nanatili pdn xang nasasaktan sa katayuan ng dalaga, Kaya gumawa ng paraan ang binata.. nilakad ang buong papeles, dumiretso sa mga kilalang ospital at ginamit nia ang kanyang pangalan para makatulong sa babaeng mahal nia.. Ngunit hndi basta bsta ang kalalabasan ng bawat hakbang, ang natatanging solusyon at makahanap ng taong makapag Bibigay ng mata para sa dalaga, at dito ibinuhos ng Binata ang lahat para sa babaeng minamahal nia, lahat ng meron xa ay ibinuhos nia ngunit hindi sapat ang bawat pera at kusing ng barya para magamot ang knyang minamahal bigo siyang makahanap ng taong magbbgay ng knyang paningin.. masakit para sa binata na nkikitang nssktan sa araw at gabi ang kanyang babaeng minamahal.. Hanggang sa isang araw..

ALLAN : Doc nais ko pong ang aking mga mata na lamang ang ibigay nio kay Fiona para s knyang paningin.

DOKTOR: Sigurado k n ba sa iyong desisyon, malaki ang mwawala sa iyo kapag yan ang iyong ginawa. maaring ang trabaho, o ang sarili mung kaligayahan bilang isang normal n tao.

ALLAN: Desisyon kong mahalin xa. at siya ang sarili kong kaligayahan mas mabuti pang mga mata ko ang mggng dahilan ng kanyang bagong liwanag at ang mga mata ko ang kanyang mgging paningin.

Bawat desisyon ay may kalakip n responsibilidad, para sa binata responsibilidad niyang mahalin ang dalaga, kinausap nia ang kaparian na nag alaga sknya at pumayag naman ang mga ito bsta sa ikakabuti ng nraramdaman ng binata..

Ibanalita ng Binata sa Dalaga ang mabuting balita na may pag asa ulit xang makakita, ngunit ang hndi alam ng Dalaga ay mata ng binata ang gagamitin para siya ay makakita.. sapagkat hanggang ngaun ay nanatili padin na alam ng dalaga na bulag din ang binata at meron lamang nagmagandang loob n tumulong sknya para sya ay makakita..

Sa loob loob ng binata ay Galak ang Kanyang kasiyahan ang babaeng mahal niya ay muli ng makakakita at makakasilay ng liwanag , naniniwala xang tatanggapin dn xa ng DALAGA kaht pa malaman niang wala rin xang paningin sa araw na makakita ang dalaga.

Dumating ang araw ng operasyon.. Kaba at saya ang nararamdaman ng dalawa.. sa wakas makakakita na ang dalaga.. ngiti na may luha ang para kay allan, datapwat hndi na nia makikita ulit ang Ngiti ng dalagang kanyang minahal ay mraramdaman nman nito ang kaligayahan ng dalaga para s knyang bagong buhay..

bago pa man mangyari ang operasyon nais ni allan na manatiling sekreto ang lahat ayaw niang malaman ng dalaga na siya ang dahilan qng bkit siya ulit nakakita. .gs2 niang mahalin din sya ng dalaga tulad ng knyang pagtanggap sa qng anu at kung cnu siya habang siya ay bulag pa.

Lumipas ang mga oras, minuto nagtagumpay ang operasyon.. ARAW at ilang mga buwan handa ng tanggalin ang benda ng dalaga s mga mata nito at sa wakas nagtagumpay ang operasyon.. Nakakita ang dalaga.. nakita ang liwanag at saya at lahat ng taong nakapalibot sknya,, sa kabila ng lahat ng kasiyahan niya, Ay meron isang taong naghhntay sknya ang lalakeng nagmahal sknya at nagbigay ng bago niang buhay.

Hndi muna nag pakita si allan ninais niyang mging masaya muna ang dalaga para sa bagong buhay nia. Nais niang balikan siya ng dalaga.. at makita na wla ng paningin.. at ganun nga ang ngyari dumating ang araw ng nais makita ng dalaga ang knyang kinakasama na si allan.

HNDI NGA NAGKAMALI C FIONA SA KNYANG INAKALA.. BULAG NGA C ALLAN WALANG PANINGIN AT HNDI NAKAKAKITA.. TILA ISANG DUMUHONG NAGBAGO ANG LAHAT HNDI TINANGGAP NG DALAGA C ALLAN .. AYAW NIYANG MAGMAHAL NG BULAG, AYAW NIANG BUMALIK SA NAKRAAN QNG SAAN HNDI SIYA MULING NAKAKAKITA.. AYAW NIANG MAGMAHAL NG TAONG HNDI NAMAN XA KAYANG TIGNAN. GS2 NIA NG NORMAL.. Hindi tinanggap ni FIONA ang BINATA dahil s knyang kapansanan..

Nais sanang ipaalam ng lahat kay fiona na ang binatang kanyang iniwan ay ang taong nagbigay ng kanyang paningin.. Ngunit pinigilan cla ng binata.. at sinabe niyang:

NAGMAHAL LANG AKO.. MAS PIPILIIN KONG MKITANG MASAYA ANG TAONG AKING MINAMAHAL KESA MAKITANG NHHRAPAN SA TAONG BULAG.. ANG MGA MATA KO ANG MAGSISILBING MATA NIA PARA MKITA AT MALAMAN NIA ANG 22ONG KAHULUGAN NG PAGMAMAHAL.. MANANATILI AQNG MAGHIHINTAY SA BABAENG NAGING BAHAGI NG BUHAY KO. BUMALIK MAN SIYA O HNDI ANG MAHALAGA ANG ISANG MAHALAGANG BAHAGI NG KATAWAN KO AY NGBIGAY NG BAGONG LIWANAG AT KASIYAHAN SA BABAENG MINAHAL KO.

Iniwan ni FIONA si ALLAN na may luha sa mga mata, ngunit walang pag-sisisi.. hanggang sa huli ay nananatiling naghihintay ang Binata sa Dalaga ganu man katagal o kung babalik man o hindi mananatili pdin niyang mamahalin ang babaeng nagbago ng buhay nya.

--------- ARBEL ---------

Thinking of You..

Sophie's face faded into the gray winter light of the sitting room. She dozed in the armchair that Joe had bought for her on their fortieth anniversary. The room was warm and quiet. Outside it was snowing lightly.

At a quarter past one the mailman turned the corner onto Allen Street. He was behind on his route, not because of the snow, but because it was Valentine's Day and there was more mail than usual. He passed Sophie's house without looking up. Twenty minutes later he climbed back into his truck and drove off.

Sophie stirred when she heard the mail truck pull away, then took off her glasses and wipe her mouth and eyes with the handkerchief she always carried in her sleeve. She pushed herself up using the arm of the chair for support, straightened slowly and smoothed the lap of her dark green housedress.

Her slippers made a soft, shuffling sound on the bare floor as she walked to the kitchen. She stopped at the sink to wah the two dishes she had left on the counter after lunch. Then she filled a plastic cup halfway with water and took her pills. It was one forty-five.

There was a rocker in the sitting room by the front window. Sophie eased herself into it. In a half-hour the children would be passing by on their way home from school. Sophie waited, rocking and watching the snow.

The boys came first, as always, runnng and calling out things Sophie could not hear. Today they were making snowball as they went, throwing them at one another. One snowball missed and smackd hard into Sophie's window. She jerked backward, and the rocker slipped off the edge of her oval rag rug.

The girl dilly-dallied after the boys, in twos and threes, cupping their mittened hands over their mouths and giggling. Sophie wonder if they were telling each other about the valentines they had received at school. One pretty girl with long brown hair stopped and pointed to her face behind the drapes, suddenly self-consious. When she looked out again, the boys and girls were gone. It was cold by the window, but she stayed there watching the snow conver the children's footprints

A florist's truck turned onto Allen Street. Sophie followed it with her eyes. It was moving slowly. Twice it stopped and started again. Then the driver pulled up in front of Mrs. Mason's house next door and parked.Who would be sending Mrs. Mason flowers? Sophie wondered. Her daughter in Wisconsin? Or her brother? No, her brother was very ill. It was probably her daughter. How nice of her.

Flowers made Sophie think of Joe and, for a moment, she let the aching memory fill her. Tomorrow was the fifteenth. Eight months since his death.

The flower mans was knocking at Mrs. Mason's front door. He carried a long white and green box and a clipboard. No one seemed to be answering. Of course! It was Friday - Mrs. Mason quilted at the church on Friday afternoons. the delivery man looked around, then started toward Sophie's house.

Sophie shoved herself out of the rocker and stood close to the drapes. The man knocked. Her hands trembled as she straightened her hair. She reached her front hall on the third knock.

"Yes?" she said, peering around a slightly opened door. "Good afternoon, ma'am," the man said loudly. "Would you take a delivery for your neighbor?"

"Yes," Sophie answered, pulling the door wide open. "Where would you like me to put them?" the man asked politely as he strode in.

"In the kitchen, please. On the table." The man looked big to Sophie. She could hardly see his face between his green cap and full beard. Sophie was glad he left quickly, and she locked the door after him.

The box was as long as the kitchen table. Sophie drew near to it and bent over to read the lettering: "NATALIE'S Flowers for Every Occasion." The rich smell of roses engulfed her. She closed her eyes and took slower breaths, imagining yellow roses. Joe had always chosen yellow. "To my sunshine," he would say, presenting the extravagant bouquet. He would laugh delightedly, kiss her on the forehead, then take her hands in his and sing to her "You Are My Sunshine."

It's was five o'clock when Mrs. Mason knocked at Sophie's front door. Sophie was still at the kitchen table. The flower box was now open though, and she held the roses on her lap, swaying slightly and stroking the delicate yellow petals. Mrs. Mason knocked again, but Sophie did not hear her, and after several minutes the neighbour left.

Sophie rose a little while later, laying the flowers on the kitchen table. Her cheeks were flushed. She dragged a stepstool across the kitchen floor and lifted a white porcelain vase from the top corner cabinet. Using a drinking glass, she filled the vase with water, then tenderly arranged the roses and greens, and carried them into the sitting room.

She was smiling as she reached the middle of the room. She turned slightly and began to dip and twirl in small slow circles. She stepped lightly, gracefully, around the sitting room, into the kitchen, down the hall, back again. She danced till her knees grew weak, and then she dropped into the armchair and slept.

At a quarter past six, Sophie awoke with a start. Someone was knocking on the back door this time. It was Mrs. Mason.

"Hello, Sophie," Mrs. Mason said. "How are you? I knocked at five and was a little worried when you didn't come. Were you napping?" She chattered as she wiped her snowy boots on the welcome mat and stepped inside. "I just hate snow, don't you? The radio says we might have six inches by midnight, but you can never trust them, you know. Do you remember last winter when they predicted four inches, and we hand twenty-one? Twenty-one! And they said we'd have a mild winter this year. Ha! I don't think it's been over zero in weeks. Do you know my oil bill was $263 last month? For my little house!"

Sophie was only half-listening. She had remembered the roses suddenly and was turning hot with shame. The empty flower box was behind her on the kitchen table. What would she say to Mrs. Mason?

"I don't know how much longer I can keep paying the bills. If only Alfred, God bless him, had been as careful with money as your Joseph. Joseph! Oh, good heavens! I almost forgot about the roses."

Sophie's cheeks burned. She began to stammer an apology, stepping aside to reveal the empty box.

"Oh, good," Mrs. Mason interrupted. "You put the roses in water. Then you saw the card. I hope it didn't startle your to see Joseph's handwriting. Joseph had asked me to bring you the roses the first year, so I could explain for him. He didn't want to alarm you. His 'Rose Trust,' I think he called it. He arranged it with the florist last Apirl. Such a good man, your Joseph..."

But Sophie had stopped listening. Her heart was pounding as she picked up the small white envelope she had missed earlier. It had been lying beside the flower box all this time. With trembling hands, she removed the card.

"To my sunshine," it said. "I love you with all my heart. Try to be happy when you think of me. Love, Joe.

By: Anne Rice

Edited By: ArbeL N. Acuril

YOSI

Nagtataka ako kung ano ba ang nakukuha nila sa yosi. PORMA? ASTIG?.
Sabi ng isang tambay

" SIMPLE LANG NAMAN, MALAPIT KASI ANG PUSO SA LUNGS. BAWAT HITHIT, BAWAT BUGA, TINATAKPAN NITO ANG PUSO KO. BINABALUTAN NG ULAP. ULAP N NAGPAPAMANHID SA DAMDAMIN, PARANG ANESTISYA. SA GANUN PARAAN, LAHAT NG SAKIT NG PUSO KO NABABAWASAN. MAS GUGUSTUHIN KONG MWASAK ANG BAGA KO KESA UNTI-UNTI AKONG NAMAMATAY SA HAPDI NG NARARAMDAMAN KO."

NapakaSimple kung babasahin, napaka literal kung iisipin kung anung ibig sabhin ng isang yosi, tanggal stress, tanggal ng pagkabusog, madalas gnyan lang ang yosi, pero d nten alam . ang yosi, pag ibig yan. kung papansinin mu ang bawat ihip at buga ay katumbas ng pagtibok ng puso mu para sa taong mahal mu. Lahat tayu nagmamahal , lahat nasasaktan, may naiiwan, at may iniiwanan, may happy ending at may sad ending. ganyan naman talaga ang pagibig, paghihintay, pag tyatyaga. Lahat tyu may karapatang lumigaya, hindi lang nten alam kong kelan at kung panu mraramdaman, pero subukan mung pumikit , ramdamin mu ang tibok ng puso mu, isipin mu ang mga taong nakapaligid sau, dba mahal ka nila. hindi lang isa hindi lang dalawa. sa libo libong taong ngmamahal sau , napapansin mu lang kasi ang taong sinasambit ng puso mu, matuto kang makaramdam sa bawat isang nakapaligid sau..

Ang Yosi may tingi, may isang kaha , nkaka adik , hindi nakakasawa , may maitutulong at meron naidudulot n masama.. in other words hindi maitatama ng isang pagkakamali ang isa pang pagkakamali,, kapag naubos ang yosi sa kaha , katumbas nito ang pagbawas ng buhay sa puso mo.. Isang tamang pagharap sa Reyalidad, hanggang kelan ka iiyak, hanggang kailan ka tatawa, hanggang kailan ka msasaktan. Matuto kang umiyak , mapagaaralan mung lumuha, at kailangan mung matutong ngumiti sa bawat oras na nag iisa ka.

Lahat ng kaligayahan wala sa umpisa, hindi agad agaran at hndi biglaan , dahan dahan ang pag hit hit buga sa yosi ng kaligayan at lahat ng yan iisa lang ang dahilan .. NAGMAMAHAL ...

New 2011 .. New Me .. Bagong Ako..

August 30,2011 last time n nag post aq d2 sa blog ko.. antagal ndn pala almost 9 months na din pala ang nakakalipas cmula ng tumigil ako para magsulat dito, in a simple way para makalimot ndn cguro, a very sad break up ng nawala skn ung unang babaeng natutunan kong mahalin, almost 4 years din naman kc ang tinagal nmen.. mssbe kung matagal ndn kaht papanu, well sbe nga nila wala naman sa tagal yan ee nasa nraramdaman yan.. and until dumating sa time n natapos na hehe.. ups tapos n nga binabalikan pa dapat sa new chapter of life na aq 2010 pa un ee ngaun 2011 na ..

Ngaun ko lang napansin almost of my writings nakafocus lang pala sa iisang tao ,, matagal na nga din ang lumipas hehe kamusta n kaya xa ? hmmm.. start a new life sabayan nio ulit aq sa mga readers ko ha .. hndi ko idedelete ung mga post ko d2 , even though nand2 ang mga pictures nia and topic ko para sknya .. lagi niong tandaan wag kang matakot na tanggapin ang nakaraan dahil kaht san anggulo mu tgnan ang lahat mananatili pdin xang bahagi ng nakraan mu .ang mahalaga harapin mu na ang kasalukuyan harapin ang katotohanan , hndi naman kc habambuhay itatago mu nalang ang sarili mu sa isang kahapon ng pagkakamali , kahit papanu sa bawat pagkakamali n yun nggng masaya dn naman tyu ,, at sa bawat kasiyahan at pagkakamali natututo tyu ...

love is sacrifice love is blind .. ibat ibang katawagan pero isa lang ang ibig sbhin ng mga yan.. MAGMAHAL.. sa mga readers ko dont worry , love blog site pdn toh and now c arbel kolokoy ay muli ng magbabalik ...
salamat . :)